OFFF16 - Dag 2
Een nieuwe dag, een nieuw begin. Tine trekt opnieuw richting het Design Museum Barcelona voor wat later zal blijken een énorm interessante en intrigerende dag van lezingen te zijn. Slechts de interessantste zullen hier samengevat worden omdat ze gerust 10 virtuele A4’tjes zou kunnen volschrijven.
Om op te warmen laat Tine zich op een stoel neerzakken in de grote zaal ‘The Roots’, daar staat UNIT9 klaar om meer uitleg te geven over hun VR (Virtual Reality) projecten. Hetgeen het meest nablijft is #buyaladyadrink project. Daar gebruiken ze VR om mensen gewaar te laten worden hoe het is voor mensen die geen toegang hebben tot proper water. Ze gebruiken een splitscreen om dit duidelijk te maken: het leven van iemand die elke dag 5 keer op en neer moet lopen om een emmer water én het leven van diezelfde persoon nadat ze een kraan komen installeren zijn. Kijk je naar links, zie je ‘voordien’, kijk je naar rechts, zie je het ‘heden’. Een zeer mooi project en interessant gebruik van VR.
Non-Format volgt UNIT9 op. Non-Format is een studio gespecialiseerd in typografie. Het is een conference die vooral uit veel interessante quotes bestaat en uiteraard prachtige typografie. Tine werd zowaar gelukkig van het zien van zo’n perfect gebruik van letters.
“We like to illustrate, but we don’t like images, we want the type to create an illustration.”
Een quote die ze meermaals waarmaken. Alles wat ze tonen zijn stuk voor stuk typografische pareltjes. Ze doen het creëren van eigen lettertypes gemakkelijk lijken, maar dat is het helaas niet.
“It’s never that bad, that it’s not good for anything. When appropriate, created type can be revised.”
Bovenstaande quote samengevat: gooi niets weg, hou alles wat je maakt bij, het kan binnen 10 jaar nog eens van pas komen. Iets wat Tine in de volgende lezing van ‘Hey’ ook zal horen.
Na Non-Format komt Hey, een studio uit Barcelona, zijn werk voorstellen. Tine volgt al langer hun werk en na deze passage zal dat zeker niet veranderen. De felle kleuren, de eenvoudige ideeën en de soms kleine budgetten waarmee ze te werk moeten gaan zijn fascinerend en mooi. Af en toe stappen ze af van het digitale en gaan ze in 500 catalogussen blaadjes uitscheuren, gaatjes knippen in visitekaartjes met een perforator of lintjes, in 100 verschillende kleuren snijden en plakken. Een enorm tijdrovend werk maar ze halen er heel veel voldoening uit en het ziet er gewoonweg schitterend uit.
Een beetje later is Digital Kitchen aan de beurt, een lezing waardoor Tine tranen in haar ogen had van het lachen en haar ogen meermaals wijd opengesperd werden door de verwondering. Verwondering voor ‘Stanley Interactive Piano’. Een piano die twitterverzoekjes inwilligt door ze zelf te spelen zonder dat iemand de toetsen aanraakt. Fascinerend en magisch. Tranen door ‘Fake it. Make it.’. Al Mendili, de spreker, startte zonder enige ervaring ermee te hebben, een DJ-duo op. ‘Amateur.party’ op. Omwille van een deftig logo, mooie site en knettergekke promofilmpjes waren ze in één klap overal gewild. En dat zonder enig idee hoe je perfect dat ene liedje in het ander laat overvloeien.
Tine zou kunnen blijven schrijven, zo kwam Hiro Murai ook nog langs. Een fantastische filmmaker gespecialiseerd in videoclips. Prachtige videoclips. Ook zou ze nog 1001 quotes van dag twee willen opschrijven, maar het moet ergens stoppen. Stoppen doet ze toch nog met een quote. Eentje om over na te denken.
“As a creative, be a problem maker, not only a problem solver.”